Деновиве актуелна низ фејсбук профилите на струмичани стана легендата за трите струмички јавори, која откако беше споделена од млада струмичанка, се распространи низ повеќе фејсбук групи и се надополнуваше со најразлични верзии.
Легендата е сврзана со среќата, љубовта и омразата кои владеат во градот, претставена преку височините на три јавори, посадени во стариот дел од градот. Кое дрво најмногу напредувало, дознајте во продолжение:
ЛЕГЕНДАТА ЗА ТРИТЕ СТРУМИЧКИ ЈАВОРИ
Дозволете да ви раскажам една кратка легенда за трите струмички јавори, која што ја слушнав неодамна и навистина ми звучи интересна, а можеби им е позната и на постарите струмичани, па ќе ја дополнат. Според едното раскажување, кога дошло време за разубавување на стариот дел од градот, луѓето решиле да посадат три јавори и да им дадат соодветни имиња. Првиот јавор го посадиле во дворот на ОУ „Маршал Тито“ – Струмица и го одредиле како „јаворот на омразата“. Вториот јавор е посаден кај Момин бунар и е познат како „јаворот на љубовта“, а третиот се наоѓа во таканареченото Конче маало (близу до Топуска чешма) и го има добиено името „јаворот на среќата“. Трите јавора формираат нешто слично на замислен триаголник и според легендата, ќе растат толку колку што ќе има љубов, среќа и омраза меѓу жителите на градот.
Со оглед на пријатната местоположба и богатството од вода кај Момин бунар, луѓето очекувале дека јаворот на љубовта најмногу ќе напредува во растежот и дека највисоко ќе се издигне. Но, наспроти нивните очекувања, јаворот на омразата низ годините достигнува најзавидна височина и дебелина. Лоциран во дворот на училиштето, овој јавор многупати можев да го набљудувам одблизу. Корењата повеќепати му се исполнувани и покривани со големи количества цимент, така што нема голем достап до вода и хранливи материи. Гранките му се тешки, па честопати служителите од училиштето ги сечеа за да не повредат некое дете, а во еден или два наврати во него има удирано и гром…Но, за некакво чудо, јаворот на омразата се’ уште е таму и ништо не го ништи! Неговите корења одново и одново ја пробиваат и разоруваат земјата и повторно излегуваат на површината. Стои исправено како материјален сведок и немо, упорито сведочи за оддалечувањето меѓу луѓето, кое низ годините станува уште повидливо и поприсутно.
Откако ја слушнав легендата, на минување дрвото ми боди право в очи. Редно време е тој јавор да одмори, доволно мамеше погледи со својата масивност…Освен тоа, мислам дека единствен начин да ја провериме веродостојноста на легендата е да почнеме да шириме љубов, нели?
