Роден во с. Теарце во 1771 година. Заедно со татко му Пејчин, и со стрико му Далмат замина на Света Гора, во манастирот Хиландар. Таму Кирил се истакнуваше со својот подвиг и послушание, бивајќи неуморен во постот и молитвите. По извесно време беше замонашен и ракоположен во свештенички чин, а Божествената литургија ја служеше со особена љубов. По Божја промисла и со благослов, заради проповед на Евангелието во својот роден крај, кој поради тогашните прилики во Отоманската империја беше недоволно духовно просветлен, го напушти Хиландар и се насели во манастирот на Св. Димитриј Солунски, наречен „Марков манастир“, во близината на Скопје. Тука стана игумен, неуморен во подвизите, постот, молитвата, препишувањето на стари ракописи, средувањето на манастирската библиотека и во проповедањето меѓу христијаните по околните села. Тука го напиша своето сочинение „Огледало“. Потоа повторно се врати на Светата Гора Атонска, а по извесно време оттаму дојде и се насели во Лешочкиот манастир. Таму го напиша своето второ дело „Утешение грешним“, имајќи ја на ум Пресветат Богородица која ја сметаше за утеха на грешниците. Го обнови монашкото братство и монашкиот поредок. Многу чудесни исцеленија се случија по неговите свети молитви. Во 1835 година, поради нарушеното здравје и желбата за молитвено тихување се повлече од игуменската должност. Се упокои мирно во 1845 година.