Научниците од вселенската агенција NASA предупредуваат дека брзо растечката Јужноатлантска аномалија (SAA) сè посериозно претставува закана за вселенските мисии, комуникациските системи и глобалната технолошка инфраструктура.
Најновите истражувања на NASA повторно го свртеа вниманието на светската научна заедница кон Јужноатлантската аномалија (SAA) – огромна зона на ослабена магнетна заштита на Земјата што се простира над Јужниот Атлантик и делови од Јужна Америка. Овој феномен, кој овозможува опасната космичка радијација да продира поблиску до површината на Земјата, сега се шири и претставува значителна закана за сателитите, астронаутите и технолошките системи на Земјата.
SAA е дел од внатрешниот појас на радијација на Ван Ален, каде што магнетното поле на Земјата ја губи својата сила и дозволува поголема концентрација на наелектризирани честички. Последиците можат да бидат дефекти во електрониката на сателитите, грешки во комуникациските системи, па дури и прекин на вселенски мисии. Научниците нагласуваат дека разбирањето и предвидувањето на однесувањето на оваа аномалија е клучно за иднината на вселенските програми.
Податоците на НАСА потврдуваат дека аномалијата не само што опстојува, туку и се шири, истовремено поместувајќи се кон запад. Овој тренд се поврзува со вековното слабеење на магнетното поле на Земјата, што предизвикува загриженост дека во иднина може да дојде до уште поголеми пореметувања.
Како што областа на аномалијата се зголемува, расте и ризикот за сателитите во орбитата – од навигациски и комуникациски системи до воени и истражувачки мисии. Тоа, според експертите, може да има домино-ефект врз глобалната инфраструктура, вклучувајќи интернет конекции и електроенергетски мрежи.
Иако потеклото на SAA сè уште не е целосно разјаснето, повеќето научници го поврзуваат со сложената динамика во надворешното јадро на Земјата, каде движењето на стопено железо и никел генерира магнетно поле. Една од водечките хипотези укажува на огромна геолошка структура под Африка, која веројатно влијае на протокот на материјали во јадрото и создава неправилности во магнетното поле на Земјата.
Потврдата на овие теории бара понатамошни истражувања и напредни симулации, но сè укажува дека аномалијата не е привремена појава, туку долгорочен предизвик.
Слабеењето на магнетниот штит на Земјата ги отвора вратите за опасности како соларни бури, кои би можеле да ги загрозат енергетските мрежи, GPS системите и глобалните комуникации. НАСА и нејзините партнери ја нагласуваат потребата за континуирано следење на аномалијата, изработка на прецизни модели за предвидување и развој на заштитни протоколи за вселенските летала и сателити, пишува Sustainability Times.
Како што Јужноатлантската аномалија продолжува да расте, прашањето станува: дали човештвото ќе успее да развие доволно брзи и ефикасни мерки на заштита за да ја обезбеди безбедноста на вселенските мисии и клучните технологии на Земјата?
