Денес, православните христијани ја одбележуваат Задушница во знак на сеќавање на починатите.
Оваа Задушница секогаш се паѓа една недела пред Прочка – денот за простување, кој секогаш се паѓа во недела. Од понеделникот по прочка започнува Велигденскиот пост, кој трае седум недели до Воскресението Христови – Велигден.
Задушница секогаш се паѓа во сабота, тоа е денот кој црквата го одредила за помен и молитва за упокоените. Во црквите, овој ден отсекогаш бил одбележуван со света Литургија и панихида, на која свештеникот истура вино над житото, а по завршувањето на службата се посетуваат гробиштата.
Свеќи се носат на гробовите, а свештениците вршат индивидуални панихиди и читаат молитви за починатиот. Ако не е можно да се оди на гробот на починатиот, им се служи панихида во црквата. Според учењето на Црквата, на Евхаристијата, верниците се молат во храмовите и гробиштата за упокојување на душите на мртвите, а прават и милостина.
Во црквата на Евхаристијата се споменуваат и зборовите на Свети Јован Златоуст, еден од најголемите теолози во четвртиот век на христијанско проповедање:
Храната честопати се однесува на гробиштата, што не е црковно правило, туку е нов обичај во нашата нација.
Задушница никогаш не е за време на пост, ниту се паѓа на пост, бидејќи тие се секогаш во сабота. Се пече леб со бело брашно. Се подготвува ракија, пиво, вино, вода, а на некои места се вари и жито.
Се носат онолку свеќи колку што се споменуваат мртви. Во сите делови на земјава, свештениците по барање на блиските на покојникот го окадува гробот. Ако случајно е спречен свештеникот да дојде, тогаш некој присутен со темјан го окадува гробот.
